Αυτό το βιβλίο έφτασε στα χέρια μου όταν ήμουν μικρός,
ήταν η αφορμή για να γνωρίσω, αγαπήσω το σκίτσο και την γελοιογραφία.
Δεν ήμουν ο μόνος που επηρεάστηκε, συνειδητοποίησα εκ των υστέρων.
Δημιουργός του ο Βαγγέλης Παυλίδης.
Ανήμερα της Κυριακής του Πάσχα ήρθε η είδηση του θανάτου του.
Αυθεντικός άνθρωπος ,σπουδαίος καλλιτεχνης (αγαθός) γίγαντας του σκίτσου, καυστικός, ευαίσθητος, φίλος & αρωγός, ένας ενεργός πολίτης του κόσμου.
Έφυγε πλήρης νεότητος!
Ακολουθούν μερικά αυτοβιογραφικά κείμενα από τον ίδιο τον Βαγγέλη, και φυσικά λίγα σκίτσα.
Από τον πρόλογο του βιβλίου του «Ρόδος 1306 – 1522 μια ιστορία». (1999)
«Γεννήθηκα το 1943 στη σκιά των κάστρων της Ρόδου και μεγάλωσα με τις πολεμίστρες τους πάνω από το κεφάλι μου. Μόλις έφτασα σε ηλικία που να μπορώ να το σκάσω από το σπίτι, σκαρφάλωσα στα τείχη με σκοπό να μιμηθώ τα κατορθώματα του βασιλιά Αρθούρου, του Ιβανόη και του Έρολ Φλυν. Τρύπωσα στα υγρά υπόγεια και εξερεύνησα τους σφραγισμένους πύργους με τα πατώματα σκεπασμένα με παχιά λεπτή σκόνη. Με τη βοήθεια ενός κεριού βρήκα το δρόμο μέσα στις στοές και τα υπόγεια περάσματα της τάφρου. Και ήταν εκεί, στον Προμαχώνα της Ωβέρνης, που κούρνιασα στο πρώτο μου σκασιαρχείο και εκεί, αργότερα, που άναψα το πρώτο μου τσιγάρο»…
Από το προσωπικό του site http://www.pavlidiscartoons.com/about_me_gr.php
Στο “ΔΕΛΤΙOΝ ΑΤOΜΙΚOΤΗΤOΣ του Παυλίδη Ευαγγέλου, Μαθητού της Γ’ Τάξεως του Προτύπου Δημοτικού Σχολείου Παιδαγωγικής Ακαδημίας Ρόδου, Σχολικόν Έτος 1951- 52”, διαβάζουμε μεταξύ άλλων τις ακόλουθες ερωτήσεις, που τις απαντά ιδιόχειρα η δασκάλα:
ΕΡΩΤ. Είναι ιδιότροπο;
ΑΠΑΝΤ. Μάλιστα
Τι προτερήματα βλέπετε σ’ αυτό;
Ευγενή αισθήματα
Τι ελαττώματα;
Είναι απότομος και λίγο αυθάδης
Εχει φαντασίαν ανεπτυγμένην;
Πολύ
Την χρησιμοποιεί καταλλήλως εις τα μαθήματα κάμνοντας φανταστικά ταξίδια κτλ.;
Ναι ιδίως εις την ιχνογραφίαν
Ιχνογραφεί ελεύθερα;
Ναί, του αρέσει πολύ η ιχνογραφία
Σέβεται τους μεγαλυτέρους του;
Όχι και τόσο
Πειθαρχεί εις τους αξιωματούχους της τάξεώς του και εις τους νόμους του σχολείου;
Όχι, συχνά τον καταγγέλλουν
Έχει αυτοπεποίθησιν και θάρρος ή είναι δειλός;
Έχει αυτοπεποίθησιν και θάρρος
Διαβλέπετε ιδιαιτέραν κλήσιν και πού;
Εις τα τεχνικά ιδίως την ιχνογραφίαν
Συμβαδίζει η πνευματική του ηλικία με την σωματικήν; Είναι δηλ. κανονικός, υστερεί ή υπερέχει;
Υπερέχει
Το ταλέντο του στην “ιχνογραφίαν”, που τόσο νωρίς έγινε φανερό - σε άμεσο συνδιασμό με τις άλλες ιδιότητες της προσωπικότητάς του- του επεφύλαξε όχι μόνο επαίνους αλλά και μπόλικες σφαλιάρες. Μέχρι σήμερα η ιστορία δεν έχει καταγράψει δάσκαλο που του αρέσει να τον γελοιογραφούν οι μαθητές του, σε μαυροπίνακα ή χαρτί. Ήταν όμως τα ίδια αυτά χαραχτηρηστικά που αργότερα ώθησαν τον Ευάγγελο Παυλίδη να γίνει ο σκιτσογράφος Bαγγέλης Παυλίδης. Να υπηρετήσει δηλαδή την πιο ασεβή και αυθάδη απο τις τέχνες, που στο στόχαστρό της έχει πάντα την εξουσία -την κάθε εξουσία.
Το 1971, στην καρδιά της Χουντικής κυριαρχίας, έχοντας βρεί στην πολιτική τις απαντήσεις στα ερωτήματα που τον απασχολούσαν τις ημέρες του χιπισμού, ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του σκιτσογράφου απο την αθλητική OΜΑΔΑ και, αμέσως μετά, απο ΤO ΒΗΜΑ. Aπο τότε, έχει συνεργαστεί με την EΛEYΘEPOTYΠIA, τις 24 ΩPEΣ, και από το 1989 μεχρι το 2010 πάλι με TO BHMA. Συνεργάστηκε ακόμα και με τον TAXYΔPOMO, τη ΘEΣΣAΛONIKH, τις 24ΩΡΕΣ και την EΞOPMHΣH.
Aπό το 1983 έχει στραφεί και προς την εικονογράφηση παιδικών, κυρίως βιβλίων. Σε συνεργασία με τον τότε τετραετή γιο του Σάββα, έγραψε και εικονογράφησε τις “Ιστορίες του Φάρου”, το 1987. Το 1999 εκδόθηκε το βιβλίο του “Ρόδος 1309-1522, μια Ιστορία”. Έχουν εκδοθεί τέσσερα άλμπουμ με σκίτσα του.
Aτομικά έχει εκθέσει στο Όσλο το 1978, στο Kαλλιτεχνικό Πνευματικό Kέντρο "ΩPA" στην Αθήνα το 1987, στο Μουσείο των Iπποτών του Τάγματος του Αγ. Ιωάννη στο Λονδίνο το 1999, στην Rosas της Ισπανίας το 2000, στo Μουσείο Νεοελληνικής Τέχνης στη Pόδο το 2012 και σε διάφορες πόλεις της Eλλάδας.
Tο 1976, σε σχετική έρευνα του Μουσείου του Xιούμορ και της Σάτιρας του Gabrovo, στην οποία πήραν μέρος 846 σκιτσογράφοι καθώς και εφημερίδες από 78 χώρες, αναδείχτηκε ανάμεσα στους "100 καλύτερους σύγχρονους σκιτσογράφους". Tο 1990 επιλέχτηκε, μαζί με άλλους 49 σκιτσογράφους, για την έκθεση "KARIKATUR-EUROPAISCHE KUNSTLER DER GEGENWART", στο Mουσείο WILHELM BUSCH, του Aνόβερου.
Προσκαλεσμένος τιμητικά εξέθεσε εκτός συναγωνισμού, το 1987 στην 8η Mπιενάλε του Gabrovo, το 1992 στο St. Esteve της Γαλλίας και το 1994 στο Ruthdrum της Iρλανδίας, το 2008 στην έκθεση "Η Ανατολή συναντά τη Δύση" στο Gabrovo και το 2010 στη Λισαβόνα. Ήταν μέλος της κριτικής επιτροπής στα Σκόπια, το 1983, στην Kων/πολη, το 1993, και στη Ρόδο το 2002, 2004, 2006. Ήταν Πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής στην έκθεση "TV και Πολιτισμός", Αθήνα 2008.
Έργα του υπάρχουν στο Μουσείο του Xιούμορ και της Σάτιρας του Gabrovo, στην Πινακοθήκη SAMLUNG KARIKATUREN στο Basel, της Eλβετίας, στο Mουσείο WILHELM BUSCH του Aνόβερου, στο Μουσείο Νεοελληνικής Τέχνης του Δήμου Ρόδου και σε ιδιωτικές συλλογές.
Tο 1994 αναγράφηκε στον τιμητικό πίνακα για την εικονογράφηση της Διεθνούς Eπιτροπής Bιβλίων για τη Nεότητα (ΙBBY), και βραβεύθηκε στη Σεβίλλη της Ισπανίας.
Το 2002, το βιβλίο του “Ρόδος 1309-1522, μια Ιστορία”τιμήθηκε απο το CICOP -το Διεθνές Κέντρο για τη Διάσωση της Αρχιτεκτονικής Κληρονομιάς.
To 2010, στα πλαίσια των εορτασμών για τα 100 χρόνια της Πορτογαλικής Δημοκρατίας, η διεθνής Έκθεση Κόμικ και Γελοιογραφίας Amadora της Λισαβόνας τον τίμησε ως "εκπρόσωπο της αρχαιότερης Δημοκρατίας στον κόσμο".
Το 2012, το Μουσείο Νεοελληνικής Τέχνης του Δήμου Ρόδου τον τίμησε "για την διεθνή καλλιτεχνική του προσφορά".
Είναι ιδρυτικό μέλος της Λέσχης Ελλήνων Γελοιογράφων, μέλος της ΕΣΗΕΑ, του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας και της Διεθνούς Ομοσπονδίας Οργανώσεων Γελοιογράφων (FECO)
BPABEIA KAI ΔIAKPIΣEIΣ
Αθήνα 1978,
Σκόπια 1979,
Αkshehir 1979,
Kragujevac 1982,
Duisburg 1982,
Gabrovo 1983,
Κωνσταντινούπολη 1988,
Amsterdam 1989,
Siauliai 1990,
Λισαβώνα 2010
“Α, είστε γελοιογράφος! Πείτε μας, καλέ, ένα ανέκδοτο”.
“Μα, ξερετε, εγώ είμαι πολιτικός, εεεε… γελοιογράφος”
“Λοιπόν; ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΟΣ δεν είστε;”
Τέζα ο γελοιογράφος, εγώ δηλαδή.
Υπάρχει μια παρεξήγηση, πως οι γελοιογράφοι είναι αστείοι, πως η δουλειά τους είναι να κάνουν τους άλλους να γελούν, κάτι σαν γελωτοποιοί δηλαδή. Και η περεξήγηση οφείλεται στο οτι αν και πράγμα καθημερινό και οικείο δεν υπάρχει ικανοποιητικός ορισμός γι αυτό το είδος καλλιτεχνικής έκφρασης. Γελοιογράφος, γελοίος, γέλιο… τι να περιμένει κανείς. Κι ύστερα πάμε να τ’ αλλαξουμε λίγο μπας και ξεφύγουμε απο τις γελοιότητες: σκιτσογράφος! Μα το “σκίτσο” παραπέμπει σε κάτι γρήγορο και πρόχειρο, πράγμα που δεν ισχύει γι όλους τους, πώς να τους πω, γελοιογράφους. Προσωπικά, διαμαρτύρομαι έντονακαι θα προσφύγω στο Διεθνές Δικαστήριο γιατί το δικό μου σκίτσο τουλάχιστον ποτέ δεν υπήρξε γρήγορο και πρόχειρο.
Μα είναι και κάτι άλλο. Ποίος είπε πως το σκίτσο πρέπει σώνει και καλά να είναι αστείο. Το χιούμορ είναι βέβαια απο τα βασικά στοιχεία της σάτιρας. Μα το χιούμορ μπορεί να είναι “πικρό”, ακόμα και “μαύρο”. Κι έχει και κάτι σκίτσα, χωρίς καθόλου χιούμορ, που βάζουν το μαχαίρι κατ’ ευθείαν στο κόκκαλο και φέρνουν δάκρυα στα μάτια –με μια τέτοια εκφραστική δύναμη αντίστοιχη άλλων εικαστικών τεχνών.
Παραθέτω δυο “ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΕΣ” μου. Χαμογελάστε παρακαλώ.
----------------------------------------
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου